അങ്ങിനെയാണ് അത് സംഭവിച്ചത്.
തീരെ പാടില്ലായിരുന്നു. എന്നിട്ടും. .
ഒരു കൊലമരം കയറിയ പോരാളിയുടെ വീര്യം അതിനില്ലായിരുന്നു.
ഒരു നീണ്ട കാത്തിരിപ്പിന്റെ മുഷിപ്പും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
എന്നിട്ടും..
കിനാവുകൾക്ക് പരതി നടക്കാൻ ഇടമില്ലാതിരുന്നിട്ടും,
ദുഃഖങ്ങൾക്ക് മുഖം പൊത്തി മോങ്ങാൻ
അവസരം തീരെ ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടും അതങ്ങനെ സംഭവിക്കുകയായിരുന്നു.
നിർത്താതെയുള്ള ജീവിതപ്രയാണത്തിൽ ഒരു അടിവര
എന്നോണം ഞാൻ.അത് സ്വീകരിക്കുകയാണ്.
ശരിക്കും അങ്ങനെയാണ് സംഭവിച്ചത്.
ശരിക്കും അങ്ങനെ തന്നെയാവണം അത് സംഭവിക്കേണ്ടത്
എന്ന് എനിക്ക് വാശിയില്ല. അന്നും ഇന്നും ഇല്ല.
അവൾ വലിയ കോപിഷ്ഠയായിരുന്നു.
എന്റെ പ്രണയ നഷ്ടത്തിന്റെ കണക്ക്
നിരത്തിയിട്ടും അവൾ തിളങ്ങിയില്ല.
നിരാശയുടെ പകിട നിരത്തി കാണിച്ചിട്ടും അവൾ കനിഞ്ഞില്ല.
ഒരു പൊട്ടിത്തെറിയോടെ ആയിരുന്നില്ല അത് ഉണ്ടായത്.
ഒരു മന്ദാരം വിടരുന്ന ലാഘവവും അതിനുണ്ടായിരുന്നില്ല .
കണ്ണീരടക്കി ക്ഷോഭം കലങ്ങിമറിയാതിരിക്കാൻ പണിപ്പെട്ട്
അവൾ നടന്നു മറയുന്നത് നോക്കി ഞാൻ നിൽക്കുമ്പോഴും,
എന്തിനാണ് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചത് എന്ന് നിശ്ചയം ഇല്ലായിരുന്നു.
അഥവാ അവളുടെ കാര്യമായതിനാൽ,
അത് മുന്നേ സംഭവിക്കേണ്ടതായിരുന്നു എന്നുള്ള സംഭവം
ഞാൻ അറിയാൻ വൈകിയതാകുമോ?
No comments:
Post a Comment